Zelf denk ik dat sollicitanten tegenwoordig meestal: óf helemaal niks meer horen óf een (min of meer) geautomatiseerde ‘standaard afwijzing’ krijgen.

En dan val je met je persoonlijke afwijzing inderdaad behoorlijk uit de toon!

In positieve zin dan….

Oké…oké: ik heb me bepaalde periodes in mijn carrière ook wel eens schuldig gemaakt aan de standaard-afwijzing. Dan had ik een of ander prachtig geautomatiseerd systeem voor mijn neus en kon ik met 2 muisklikken 10 mensen tegelijk een afwijzing sturen. Héél persoonlijk want het systeem zorgde er natuurlijk wel voor dat ze met hun eigen naam werden ‘aangesproken’.

En ik zal nog de plank wel eens mis slaan. Maar het is ook best verleidelijk voor een recruiter als de rook uit je oren komt van de uitdagingen die je op je bordje hebt liggen.

Maar toch is het ook heel fout! Want degene die je ‘vergeet’ af te wijzen of je die standaard-afwijzing stuurt:

• is morgen misschien de perfecte kandidaat voor een andere vacature;
• is volgende maand misschien wel je opdrachtgever die vacatures aan je gunt;
• krijgt geen zinvolle informatie waar hij of zij iets mee zou kunnen doen;
• heeft misschien wel een enorm relevant netwerk waar hij jou (dus niet) aanbeveelt.

En ‘last but not least’:

• is ook maar een mens die enthousiast reageert op een vacature en vervolgens in spanning op een reactie zit te wachten.

En natuurlijk: onder de sollicitanten bevinden zich ook ‘spammers’. Mensen die op internet zoveel mogelijk ‘solliciteer’ buttons zoeken en maar raak klikken. Eigenlijk het tegenovergestelde van de standaard afwijzing maar dan vanuit de sollicitant gezien.

Zet dán de automatisering aan het werk om iets nuttigs te doen: om deze laatste groep ‘spammers’ er met een geavanceerd algoritme uit te filteren en alsnog razendsnel een standaard-afwijzing te sturen bijvoorbeeld.

Laten we machines vooral doen waar ze goed in zijn maar houd het contact –  ook al is het via e-mail – zo veel mogelijk persoonlijk.

Raymond te Veldhuis
CheckData & DataJobs.nl